| |
Pułkownik Stanisław Siuda
1890 - 1945
 |
 |
| Porucznik Stanisław Siuda |
Kapitan Stanisław Siuda |
Urodził się 4
kwietnia 1890 roku w Błotnicy (pow. wolsztyński), w rodzinie rolnika
Józefa i Elżbiety z Piotrowskich. Po ukończeniu 4 - oddziałowej szkoły
powszechnej w Błotnicy został przyjęty do 3 klasy gimnazjum w Śremie. W
1907 roku wydalono go ze szkoły za próbę zorganizowania strajku
szkolnego w rodzinnej wiosce. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana
oraz Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Podjął pracę w rolnictwie i
mleczarstwie. 1 X 1913 roku jako jednoroczny powołany został do armii
niemieckiej. Służył w 50 Pułku Piechoty w Lesznie, z którym wyruszył na
wojnę w pierwszych dniach sierpnia 1914 roku, na front zachodni. 14 V
1915 roku został mianowany podporucznikiem. Był dwukrotnie ranny. Po
zwolnieniu ze szpitala (18 XI 1918) przedostał się do Błotnicy, gdzie
zorganizował oddział powstańczy, z którym 1 I 1919 roku wyruszył do
walki. Zorganizował także oddział w Błotnicy i Rakoniewicach. 2 stycznia
na rozkaz K. Zenktelera zajął Rakoniewice. Kierował, jako dowódca
odcinka wolsztyńskiego, zdobywaniem Wolsztyna (5 I 1919 roku), Kopanicy
i Chobienic (11 I 1919 roku). 25 stycznia brał udział w zdobyciu Kargowy
i Babimostu, 27 stycznia został mianowany dowódcą 4 baonu Grupy
Zachodniej, a 2-3 lutego walczył o Nowe Kramsko. Od 12 do 18 lutego
odpierał silne ataki niemieckie na Kargowę i Babimost. Od 6 marca po
sformowaniu 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich, dowodził 3 baonem. 5 maja
mianowano go kapitanem (ze starszeństwem od 1 X 1918). Następnie z 3
baonem 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 56 Pułk Piechoty
Wielkopolskiej) przebywał na froncie wschodnim i brał udział we
wszystkich walkach tego pułku (m.in. pod Połockiem, Bobrujskiem,
Szaciłkami i Swobodą). Po zakończeniu wojny pełnił szereg funkcji:
dowódcy 3 baonu, dowódcy baonu sztabowego, kwatermistrza, oficera PW -
56 Pułku Piechoty, zastępcy dowódcy 8 Pułku Piechoty Legionów, dowódcy
17 Pułku Piechoty. 3 V 1922 roku mianowany został majorem, w 1934 roku
podpułkownikiem, a przed wybuchem wojny - pułkownikiem. W sierpniu 1939
roku otrzymał dowództwo Brygady Obrony Narodowej "Poznań" i podczas
wojny obronnej osłaniał działania Armii "Poznań" w rejonie Krośniewice -
Kutno oraz Ślesin – Koło - Dębie, następnie 11 września zorganizował
obronę północnego skrzydła armii. Po klęsce wrześniowej przebywał w
oflagu w Murnau. Zmarł przed wyzwoleniem obozu w styczniu 1945 roku. Był
odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari IV klasy, Krzyżem
Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym
Krzyżem Zasługi. Żonaty z Ludwiką Forecką, miał dzieci: Jerzego (1922),
Barbarę(1924) i Ludwika (1927).
Źródło: Zdzisław
Kościański, Słownik
biograficzny powstańców wielkopolskich, Poznań 2002
|
|
