|
Maksymilian Marcinowski
1895 - 1979
Rodzina
Marcinowskich należy do bardzo zasłużonych dla Kębłowa i szeroko
rozumianej okolicy. Protoplastą rodu był Andrzej Marcinowski urodzony w
1840 roku, który był z zawodu kowalem.
Andrzej Marcinowski
miał kuźnię na Przedmieściu Kębłowa, obecnie jest to ul. Wolsztyńska.
Dobrze prosperujący zakład rzemieślniczy przejął po Andrzeju jego syn,
Robert Marcinowski, a było to prawdopodobnie w roku 1905. Robert
Marcinowski bywały w kręgach rzemieślników i przemysłowców przekształcił
przejęty po ojcu zakład w Fabrykę Narzędzi Rolniczych.
Andrzej Marcinowski
był dwukrotnie żonaty. Drugą żoną Andrzeja była Katarzyna Zboralska z
Kębłowa i z tego małżeństwa urodził się Maksymilian.
Maksymilian
Marcinowski urodził się 13.01.1895 w Kębłowie i uczęszczał tutaj do
Szkoły Katolickiej (Szkoła Podstawowa). Po ukończeniu szkoły w Kębłowie
Maksymilian podjął naukę w Wolsztynie, gdzie uzyskał maturę.
Przygotowanie zawodowe zdobywał w rodzinnej Fabryce Maszyn Rolniczych.
Służbę wojskową odbywał w Kilonii w pruskiej marynarce. Po zakończeniu
wojny w 1918 roku wrócił do Kębłowa. Z chwilą wybuchu Powstania
Wielkopolskiego walczył w Drużynie Kębłowskiej. To Max Marcinowski
wspólnie z kębłowskimi powstańcami rozkręcił tory kolejowe
uniemożliwiając przejazd pociągu pancernego jadącego z Nowej Soli do
Wolsztyna. Zasługi powstańców kębłowskich są trudne do przecenienia,
gdyż bitwa o Wolsztyn mogła mieć bardziej krwawy przebieg, gdyby pociąg
pancerny dotarł do Wolsztyna.
Bezpośrednio po zwycięskim Powstaniu
Wielkopolskim Max Marcinowski służył w szeregach tworzącego się Wojska
Polskiego. Już 6 lutego 1919 utworzony został Pułk Zapasowy "Grupy
Zachodniej" przemianowany 15 marca 1919 na 7 Pułk Strzelców
Wielkopolskich, a 7 stycznia 1920 na 61 Pułk Piechoty. "Grupa Zachodnia"
powstała z zorganizowanego wcześniej 2 Batalionu Garnizonu
Poznań
i kilku kompanii pochodzących z wielkopolskich drużyn powstańczych,
istniejących od listopada 1918.
Pułk początkowo
znajdował się w Nowym Tomyślu, później w Kościanie a następnie od
28.08.1919 w Gnieźnie. Z okresu gnieźnieńskiego zachowała się fotografia
zbiorowa zrobiona dnia 13.03.1920 roku, kiedy Maksymilian Marcinowski
był już sierżantem i pełnił obowiązki adiutanta.
W roku 1929
Maksymilianowi Marcinowskiemu zmarła matka, została pochowana na
cmentarzu w Kębłowie, a jej nagrobek zachował się do czasów obecnych. Po
śmierci matki Maksymilian otworzył w Wolsztynie Zakład Ślusarski.
Dnia 13.04.1936 roku
ożenił się z Jadwigą Wachowską ze Zbąszynia. Z małżeństwa Maksymiliana i
Jadwigi Marcinowskich urodziło się troje dzieci: Jerzy – 1937;
Barbara – 1940 i Włodzimierz – 1942 rok.
Maksymilian
Marcinowski na początku 1939 roku przeprowadził się z rodziną do
Poznania i podjął pracę w Zakładach Cegielskiego.
Maksymilian
Marcinowski pozostał wierny branży metalowej do końca życia, zmarł
20.12.1979 roku w Poznaniu i tam został pochowany.
Napisała: Eugenia Świetlińska, Wolsztyn, 14.11.2009
Opracowano na podstawie
artykułu Eugenii Świetlińskiej
http://www.keblowo.pl/aktualnosc,210.html
|
