| |
Podpułkownik Kazimierz Szcześniak
1885 - 1945
 |
 |
| Por Kazimierz Szcześniak |
Ppłk Kazimierz Szcześniak |
Urodził się 20 lutego 1885 roku w Gałęzewie (pow. wrzesiński), w
rodzinie rolnika Wawrzyńca i Stanisławy z Klikamrów. W latach 1889-1906
uczęszczał do szkoły rolniczej w Bojanowie. Po jej ukończeniu
(1904-1906) był uczniem seminarium nauczycielskiego w Rawiczu, gdzie
złożył egzamin dojrzałości. Podczas I wojny światowej zmobilizowany
został do armii niemieckiej (od 11 X 1914), walczył na froncie wschodnim
i zachodnim, min. nad Kamionną, Wisłą i Bugiem, a od 24 I 1917 roku nad
Sommą. Był dwukrotnie ranny oraz ciężko zatruty gazem. Za udział w
walkach otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy oraz plakietkę pułku za
zdobycie angielskiej baterii (IV 1918). Po rekonwalescencji wrócił do
baonu zapasowego do Berlina, gdzie od 25 IX 1918 roku organizował
polskie zespoły bojowe. W dniu 8 na 9 grudnia otrzymał polecenie powrotu
do Wielichowa, w którym przystąpił do konspiracyjnej pracy
niepodległościowej. Po powrocie ze szpitala śmigielskiego (5 I 1919)
czynnie włączył się w wir powstania. Objął dowództwo nad kompanią
wielichowską oraz wilkowską, z którymi przeprowadził ćwiczenia bojowe.
10 stycznia zdobył z kompanią wielichowską Kopanicę. Od 14 stycznia
przystąpił do organizacji drużyny kopanickiej. Brał udział w obronie
Kargowy (11 i 12 II 1919), a od 15 lutego obsadził kompanią odcinek w
Widzimie, następnie 18 lutego w Wielkim Grójcu. Dekretem NRL nr 104 (z 3
VI 1919) od 1 czerwca (ze starszeństwem od 1 VI 1914) został mianowany
porucznikiem. Pełnił funkcję dowódcy 7 Pułku Strzelców
Wielkopolskich (późniejszy 61 Pułk Piechoty). Od lipca do 1 listopada
był wykładowcą w Szkole Podchorążych w Poznaniu. Następnie znalazł się w
szeregach 62 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, gdzie pełnił funkcję dowódcy
baonu oraz obowiązki dowódcy pułku. Podczas ofensywy ukraińskiej w
kwietniu 1920 roku odznaczył się męstwem, a po powrocie z frontu pełnił
szereg funkcji w 62 Pułku Piechoty: dowódcy pułku, referenta
wyszkoleniowego, dowódcy baonu, pełniącego obowiązki dowódcy pułku,
kwatermistrza. Od 30 XI 1927 do marca 1929 roku przebywał w Słonimie,
gdzie był dowódcą 3 baonu 79 Pułku Piechoty. W marcu 1929 roku został
przeniesiony na stanowisko Oficera Placu do Brześcia nad Bugiem. Od 31
III 1930 do 28 II 1933 roku pełnił funkcję komendanta Powiatowej Komisji
Uzupełnień w Szamotułach, w stopniu podpułkownika, następnie
przeniesiony w stan spoczynku. Przygotował i opublikował wartościowe
wspomnienia, oparte na archiwaliach, notatkach własnych oraz relacjach.
Podczas II wojny światowej początkowo brał udział w walkach w ramach 14
Dywizji Piechoty. Został ciężko ranny pod Garwolinem i został ewakuowany
do Lublina, a następnie do Rumunii. Po podleczeniu przebywał w obozach
Calimanesti i Targoviste. W 1940 roku przedostał się przez Turcję, Syrię
do Palestyny, gdzie wstąpił ochotniczo do oddziałów polskich. Wskutek
odnowienia ran ciężko chorował. Zmarł 22 października 1945 roku w
szpitalu w Tel-Awiwie. Pochowany został na cmentarzu wojskowym w Ramleh.
Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem
Walecznych (trzykrotnie), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Zasługi,
Medalem Niepodległości, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości.
Żonaty ze Stanisławą z Jankowskich, miał córkę Zofię (1913).
Źródło: Zdzisław
Kościański, Słownik
biograficzny powstańców wielkopolskich, Poznań 2002
|
|
