6.7.1895 – 7.05.1981

Jan Witka urodził się 6.07.1895 w Pęckowie koło Krzyża Wielkopolskiego. Jego rodzicami byli Piotr Witka i Klara zd. Linka. Jan ukończył Katolicką Szkołę Ludową ukończył w Pęckowie. Służbę wojskową odbył w wojsku pruskim, a wraz z wybuchem I wojny światowej został wcielony w szeregi armii niemieckiej. Po zakończeniu działań wojennych pod koniec 1918 roku wrócił do domu rodzinnego w Pęckowie.

W całej Ziemi Wielkopolskiej Polacy szykowali się do działań zbrojnych o odzyskanie niepodległości i tak samo było na terenach nadnoteckich. Od początku stycznia 1919 miejscowy oddział Grenzschutzu z obawą obserwował wzmożoną aktywność i działania młodzieży w Pęckowie, dlatego zamierzał polską młodzież internować. Chcąc uniknąć internowania oddział powstańców z Pęckowa pod dowództwem Józefa Michałka, liczący blisko 200 powstańców, nocą 10/11 stycznia 1919 udał się do Wronek. Wśród oddziale dowodzonym przez Michałka było dwóch braci Witków: Jan i Franciszek. We Wronkach nastąpiło uzbrojenie oddziału i podział na dwie grupy. Jan Witka znalazł się w grupie drugiej, skierowanej na odcinek północno zachodni i walczył o miejscowości Miały, Sieraków, Lwówek, Kamionka, Gralewo i Kolno. Walczył pod dowództwem porucznika Antoniego Biskupskiego. W walkach pod Miałym, wyróżnił się męstwem bojowym, nie dopuszczając niemiecki pociąg pancerny do przejścia na stronę polską, zmuszając go do wycofania się z powrotem do Niemiec.

Uchwałą Rady Państwa nr: 0/1072 z dnia 11.111971 Jan Witka otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy. Klara i Jan Witkowie spoczywają na cmentarzu parafialnym w Kębłowie.