| |
Podpułkownik Ignacy Mielżyński
1871 - 1938
Urodził się 19 lutego 1871 roku w Chobienicach, w
rodzinie Karola i Emilii z Bnińskich. Kształcił się w gimnazjum
francuskim w Berlinie (2 lata), a następnie w Szkole Kadetów w Dreźnie
(1884 - 1890). W 1890 roku odbył jednoroczną służbę w 1 Pułku
Królewskich Huzarów Saskich w Grossenheim. 24 sierpnia 1891 roku
mianowany został podporucznikiem. Ukończył szkoły jeździeckie w Nysie,
Dreźnie i Wiedniu. Z zamiłowaniem i talentem uprawiał sport jeździecki,
startując z powodzeniem na renomowanych niemieckich torach wyścigowych.
Zajmował się też hodowlą koni w rodzinnej stadninie w Iwnie i
Chobienicach. Uzyskał liczne nagrody, także zagraniczne. W i895 roku
zapisał się na studia rolnicze na Uniwersytecie w Halle. Praktykował w
Działyniu pod Gnieznem. W latach 1905 - 1914 był członkiem Rady
Nadzorczej "Bazaru", a od 1914 roku aż do śmierci członkiem dyrekcji. 2
sierpnia 1914 roku powołany został do wojska jako dowódca oddziału
kawalerii XII Korpusu. Następnie służył kolejno w baonie zapasowym w
Poznaniu, w 50 Dywizji Piechoty, Pułku Królewskich Strzelców Konnych w
Poznaniu, w 63 Pułku Artylerii Lekkiej, 15 Pułku Artylerii Konnej. 12
października 1917 roku przeniesiono go do rezerwy.. Awansowany został do
stopnia porucznika.
W szeregi powstańcze wstąpił 30 grudnia 1918 roku,
uczestnicząc w potyczce pod Zdziechową jako "rolnik z Iwna". 8 stycznia
1919 roku zgłosił się w Poznaniu w Forcie Grollmana. Do 31 stycznia
dowodził kompanią, był szefem sztabu i dowództwa odcinka łabiszyńskiego
frontu północnego Powstania Wielkopolskiego. 1 lutego mianowany został
dowódcą odcinka. Kierował akcją ataku na Rynarzewo i kilkakrotnie
osobistym męstwem przyczynił się do utrzymania pozycji. Relację z tych
walk spisał w latach 30 - tych. W opinii J. Tomaszewskiego jako dowódca
odcinka dowiódł że "silna wola jednostki może dokonać rzeczy na pozór
niemożliwych. Pod Rynarzewem osobiście prowadził pierwsze linie do
ataku, niosąc karabin maszynowy". 1 kwietnia 1919 roku przydzielony
został do 5 Pułku Strzelców Wielkopolskich, a 12 lipca do sztabu frontu
północnego.5 lipca 1919 roku na własną prośbę został zwolniony z
formacji wielkopolskich i udał się jako ochotnik na Śląsk. W sierpniu
1919 roku na czele 300 - osobowego oddziału przybył do Sosnowca, aby
wziąć udział w I powstaniu śląskim. Po powrocie ze Śląska przydzielony
został do dowództwa I Brygady Jazdy Wielkopolskiej. 25 marca 1920 roku
wszedł w skład Międzynarodowej Komisji Granicznej dla ustanowienia
granicy polsko - niemieckiej. 13 lipca 1920 roku zatwierdzony został na
dowódcę 1 Pułku Ochotniczego Jazdy wielkopolskiej, który sformował z
własnej inicjatywy i częściowo na własny koszt. Na czele pułku walczył
pod Brodnicą a potem na froncie litewsko - białoruskim. Dekretem
Naczelnego wodza (z 30 marca 1920 roku) mianowany został rotmistrzem,
później majorem a 20 września - podpułkownikiem. Pułk Ochotniczy
przemianowany został na 26 Pułk Ułanów Wielkopolskich. 19 grudnia 1921
roku przeszedł do rezerwy, poświęcając się rolnictwu.
Dbał o warunki życia swych robotników i stale
podnosił kulturę rolną swego majątku. Zmarł 11 stycznia 1938 roku w
Iwnie, gdzie został pochowany. Odznaczony był Orderem Virtuti Militari V
klasy, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Złotym
Krzyżem Zasługi, odznaczeniem francuskim Merite Agricole oraz licznymi
medalami.
Zawarł związek małżeński ze stryjeczną siostrą,
Seweryną z Mielżyńskich, nie miał własnego potomstwa, adoptował kilku
swoich krewnych i siostrzeńca żony.
Źródło:
Polak Bogusław, Słownik
biograficzny powstańców wielkopolskich, Poznań 2002
|
|
