|
Urodził się dnia 11 stycznia 1870 roku w Strzelnie w
dawniejszym powiecie strzeleńskim w rodzinie przedsiębiorcy, murarza
Juliusza Fiebig i Elżbiety z domu Liesting.
Rodzina była bardzo patriotyczna , starszy brat Władysław, urodzony w
1861 studiował filozofię i teologię na uniwersytetach w Berlinie i
Wurzburgu , został w roku 1888 wyświęcony na księdza . Był w latach 1900
– 1928 proboszczem w Jarząbkowie ( ówczesny dekanat gnieźnienski
św.Trójcy) i w roku 1906 przygotowując dzieci do I komunii św.
zdecydowanie zabronił im odpowiadać w języku niemieckim, co spowodowało
konflikt z ówczesnymi władzami i nauczycielami Niemcami, prokurator
wniósł do sądu w Gnieźnie oskarżenie, lecz sąd go uniewinnił. Po szkole
powszechnej w Strzelnie Ferdynand Fiebig uczył się w Seminarium
Nauczycielskim w Rawiczu a po ukończeniu seminarium został powołany do
odbycia służby w armii niemieckiej. Służbę odbył w 19 Pułku Piechoty im.
Von Courbiere`a (2. Poznański) [ niem. Infanterie-Regiment von Courbière
(2. Posensches) Nr. 19 ] Pułk ten podobnie jak 18, ze względu na dużą
liczbę Polaków w nim służących nazywany był „pułkiem Kaczmarków”. Po
powrocie z armii podjął pracę nauczyciela w Chobienicach a następnie w
Widzimiu koło Wolsztyna. Uczył dzieci w języku niemieckim jak wymagały
tego władze pruskie, jednak potajemnie nauczał w języku polskim.
Wychowywał też zarówno swoje dzieci jak i miejscowych polaków w duchu
polskości. Władze pruskie bacznie obserwowały go i za karę przenosiły do
coraz to innych miejscowości co nie miało żadnego znaczenia bo w każdej
szkole dalej stosował się do swoich zasad, tyle że zachowywał coraz to
większą ostrożność. Ze szkoły w Widzimiu trafił do Tłok, a następnie do
szkoły w Adamowie. Tam, w końcu roku 1918, wspólnie z księdzem
Graszyńskim, proboszczem gościeszyńskim, organizował oddziały młodzieży,
które pod pozorem ćwiczeń gimnastycznych szkolił pod względem wojskowym.
Do tego typu szkolenia miał przygotowanie jako przeszkolony w armii
niemieckiej. Ćwiczenia rozpoczynały się wspólnym odśpiewaniem pieśni
narodowych a tematem ćwiczeń były: musztra wg. komend Towarzystwa
Gimnastycznego „Sokół”, marsze, służba patrolowa, ćwiczenia tyralierki i
posuwania się pod ogniem nieprzyjaciela. Obowiązywała karność wojskowa i
podporządkowanie komendantowi drużyny. Oddziały zostały przygotowane do
działań powstańczych i rano, dnia 5 stycznia 1919 roku , Ferdynand
Fiebig idąc na czele oddziału adamowskiego skierował go do Wolsztyna ,
gdzie wspólnie z innymi oddziałami powstańcy wyparli żołnierzy
Grenschutzu z miasta
W powstaniu wzięła udział także jego najstarsza córka Władysława (1898
-1980), która w wolsztyńskiej Komendanturze Powstania pełniła różne
funkcje, min. jako sekretarka, telefonistka i łączniczka. Za działalność
w powstaniu została odznaczona w roku 1980 Wielkopolskim Krzyżem
Powstańczym (Uchwała Rady Państwa nr: 0/119 z dnia 1980-02-27).
Ferdynand Fiebig był odznaczony w roku 1935 Krzyżem Zasługi.
W odrodzonej Polsce miał duże zasługi w repolonizacji szkolnictwa w
Wolsztynie i okolicy. Współdziałał także później z miejscowym
proboszczem ks. Zygarłowskim organizując pomoc dla uchodźców z Kresów
Wschodnich którzy przybyli w sierpniu 1920 roku do Wolsztyna. W roku
1920 został powołany na kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej w
Wolsztynie, szkoły koedukacyjnej, posiadającej też uczni narodowości
niemieckiej. Organizował wiece patriotyczne, święta pieśni, wycieczki o
charakterze dydaktycznym i patriotycznym dla młodzieży oraz wystawy prac
nauczycieli i uczniów. Jednocześnie został także kierownikiem Szkoły
Przemysłowo –Dokształcającej (obecnej Szkoły Zawodowej ). W roku 1929
przeszedł na emeryturę i działał wtedy w „Sokole”, został wiceprezesem
okręgowym i prezesem wolsztyńskiego gniazda, w wolsztyńskim Kole
Śpiewaczym został prezesem a później aż do śmierci prezesem okręgowym
Kół Śpiewaczych , był założycielem i prezesem Towarzystwa
Pszczelarskiego, wiceprezesem Stowarzyszenia Chrześcijańsko Narodowego
Nauczycieli, członkiem Stronnictwa Narodowego, członkiem Akcji
Katolickiej, Chóru „ Lutnia”, oraz Towarzystwa Upiększania Miasta.
Wszędzie tam działał z wielkim zaangażowaniem i poświęceniem swego czasu
co miało bardzo negatywny skutek na jego zdrowie.
Zawarł związek małżeński dnia 28 września 1896 roku w Kębłowie z panną
Katarzyną Mańczyńską (1865-1940) , córką Jana i Katarzyny Weiss
zamieszkałą we Wroniawach (Akt małżeństwa USC Solec nr 16/1896 oraz
parafia Kębłowo akt nr 38/1896 ). Z małżeństwa urodziły się dzieci:
wspomniana Władysława (1898-1980), Leon, Jadwiga (1902-1993 ), Maria po
mężu Marciniak (1904-1996) i Alfons (1907-1991).
Zmarł dnia 31 października 1936 roku w Wolsztynie i został pochowany na
miejscowym cmentarzu przy ulicy Lipowej. (kw.35, rz.9, gr.10)
„Wolsztyński słownik biograficzny cz.II” Czesław Olejnik
Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Wolsztyn rok 2007, Kurier Poznański
nr 510, nr 514 z roku 1936, Bartnik Wielkopolski nr 12 z 1936 roku. AP
Zielona Góra 89/199/0 akta USC w Solcu z roku 1896 Dane z wyszukiwarki
internetowej Wielkopolskiego Tow.Genealogicznego „Project Poznań” ,
Parafia pw.św.Bartłomieja Apos tola w Kębłowie akta małżeństw rok 1896.
, „Księża społecznicy w Wielkopolsce 1894-1919” Słownik Biograficzny „
Tom.I Wyd. Gaudentinum Gniezno 2007. Lista odznaczonych Wielkopolskim
Krzyżem Powstańczym http://www.powstancy-wielkopolscy.pl/ dost.
12.01.2015,
opracował Jacek
Piętka
|
